Praca zdalna to nie telepraca

W czasie epidemii pracownik może wykonywać poza firmą nie tylko te zadania, których efekty da się przesłać drogą elektroniczną. Polecenie takiej pracy nie może być bezterminowe.

Prawo pracy od lat przewiduje możliwość regularnego wykonywania obowiązków służbowych poza zakładem pracy, gdy efekty pracy można przesyłać wykorzystując środki komunikacji elektronicznej. Taki sposób organizowania pracy, określany pojęciem telepracy, doskonale sprawdza się w przypadku szeroko rozumianej pracy biurowej, gdzie istnieje możliwość bieżącego kontaktu z pracodawcą drogą elektroniczną.

Telepracę cechuje regularność wykonywania zadań poza firmą. Nie musi to oznaczać realizacji obowiązków wyłącznie poza siedzibą pracodawcy. Dopuszczalne jest sytuacja, gdy pracownik świadczy telepracę w określone dni, a w pozostałe wykonuje zadania w zakładzie.

Zasady wykonywania telepracy w miarę kompleksowo reguluje kodeks pracy. Kwestie organizacji komputerowego stanowiska pracy precyzuje zaś rozporządzenie ministra pracy i polityki socjalnej z 1 grudnia 1998 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe (DzU nr 148, poz. 973).

Nowym rozwiązaniem – niezależnym od telepracy – jest praca zdalna, o której mowa w ustawie z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (DzU poz. 374; dalej: ustawa COVID-19). Na podstawie art. 3 tej ustawy w celu przeciwdziałania COVID-19 pracodawca może polecić...