Kościół. Utracona odporność stadna

źródło: Rzeczpospolita

Hierarchowie polskiego Kościoła, jak dotąd, zawsze lub prawie zawsze oddawali cesarzowi co cesarskie, ale gdy przychodziła pora, potrafili powiedzieć: nie ustąpimy. Taka postawa walnie pomagała narodowi. W czasie epidemii ten układ nie został dotrzymany.

Niedziela, 19 kwietnia, wiejski kościół gdzieś na Mazowszu. W południe wokół świątyni nie widać żywego ducha, choć wyżłobiony nad wejściem napis emfatycznie ogłasza: TU PRZYCHODZISZ, ABY KOCHAĆ BOGA. Pod spodem, na drzwiach, ktoś przybił kartkę: ZAKAZ WSTĘPU. Niżej, małymi literkami, informacja o zarządzeniu biskupa, który idąc za okólnikiem władz, ogranicza do 50 liczbę wiernych na nabożeństwach. Podpisu brak. Podobne ogłoszenia wywieszano w całej Polsce wieczorem z soboty na niedzielę 15 marca. Ale to się działo przed miesiącem, kolejno wprowadzone rygory dopuszczają zaledwie pięciu wiernych w kościele. I na to znalazła się rada: na obwieszczeniu ktoś zdrapał paznokciem zero. Pozostała aktualna piątka. Bez niepotrzebnych komplikacji – przecież każdy i tak wie, o co chodzi.

Powyższy obrazek bynajmniej nie jest wyjątkiem. W taki sposób w dużej części polskich parafii procedowano zarządzenie, które nie ma odpowiednika w historii Kościoła.

Dla porównania obrazek drugi, tym razem z dalszej przeszłości. „Gdy ksiądz z ambony ogłosił, że obecne nabożeństwo jest ostatnim przed długim okresem tygodni, miesięcy, może lat – wybuchło powszechne, rozdzierające łkanie. Sędziwy kanonik Białobrzeski otoczony duchowieństwem wyniósł w uroczystej procesji Najświętszy Sakrament, przenosząc Go do klasztornej kaplicy Panien Sakramentek. Idąc, błogosławił klęczący, rozszlochany...