znajomość nasycona sentymentem

źródło: materiały prasowe

źródło: Archiwum Muzeum w Stawisku/FOTONOVA

W młodszym przyjacielu Iwaszkiewicz znalazł niezwykłą empatię, a przede wszystkim literacki smak, „znakomite odczuwanie istotnych celów pisarstwa”. Na zdjęciu: Paryż 1971 r., Konstanty Jeleński (drugi z lewej), Anna Iwaszkiewicz, Jarosław Iwaszkiewicz i Anna Pozner

Stosunek Konstantego Jeleńskiego do Jarosława Iwaszkiewicza nie wynikał z uczuciowej powierzchowności czy lekceważenia polityki. Było to raczej powinowactwo z wyboru.

Warchiwum Instytutu Literackiego w Maisons-Laffitte przechowywane są książki z biblioteki Konstantego Jeleńskiego. W sześciu pudłach najwięcej jest zbiorów poezji, niemal wszystkie z dedykacjami. W tomiku z 1979 roku Jarosław Iwaszkiewicz na frontyspisie wkleił rękopis „Uranii" z dedykacją: „Konstantemu Jeleńskiemu, Sailly, 2 lutego 1980 roku":

„Uranio, sosno, siostro – tak ciebie nazywam

Bo palcem pnia swojego ukazujesz niebo

Wiatr co się w twojej czarnej grzywie zrywa

Zacicha dołem. Siostro, wzywam ciebie"

Ten wiersz okazał się jego ostatnim. W grudniu 1979 roku zmarła Anna Iwaszkiewiczowa. „Świat stał się pusty i zimny i wszystko jak w śnie" – pisał owdowiały poeta do Jeleńskiego. W żałobie czuł się opuszczony: nawet rodzina przeżywała śmierć Anny jako spokojne pożegnanie, „pogodny zachód słońca" po długim i owocnym życiu. On jeden czuł wyraźnie, „jak to życie było niegotowe do zakończenia, jak nieprzytomnie i kurczowo trzymało się tego wyschniętego ciała. Dlatego może ludzie nie rozumieją mojej rozpaczy, mojej pustki, tego, że straciłem dom, wszystko, co wypracowałem z takimi trudem i przez tak długi czas".

Wiatr nagły zamiata śmiecie

Na początku 1980 roku Iwaszkiewicz wybrał się w pożegnalną podróż do Francji. Jak wynika z jego kalendarza, zaraz po przyjeździe, 17 stycznia odwiedził Jeleńskiego i...