Smogiem Warszawy jest stres

źródło: materiały prasowe

źródło: Shutterstock

BARTOSZ GARDOCKI Po ulicy Przyokopowej, z trudem stawiając krok za krokiem, z mozołem idą powstańcy, a w przeciwną stronę, w kierunku centrum miasta, nerwowo przepychają się między nimi ludzie w garniturach, garsonkach, z teczkami, dokumentami, laptopami, biegną do szklanych biurowców.

Dzielnice budzą się powoli i w różnym tempie. Jeśli przyjmie się tydzień za jednostkę czasu, da się zaobserwować powtarzalny cykl życia miasta. Jego zmęczony, lecz niestrudzony oddech. Niecichnącą melodię tego organizmu.

Najbardziej odrealniona pora doby wypada między czwartą a piątą rano. Czuję się wtedy jak jeden z ostatnich ludzi na ziemi. Pojedyncze samochody szukają sensu swojej podróży, tego, co im go nada. Sposób jazdy nocnych maruderów jest inny niż w dzień, kiedy kierowcy pędzą w nerwowym rozgorączkowaniu, wciąż nie nadążając za swoimi zegarkami. Klakierzy na trasie wyścigu karier. Piewcy wielkiej, obfitej, życiodajnej stolicy. Lokalni i przyjezdni. Białe kołnierzyki, krawaciarze, karierowicze, frankowicze, słoiki, agenci ubezpieczeniowi, przedstawiciele handlowi, kurierzy, dostawcy. Smogiem Warszawy jest stres. Jej puls wybija sekundnik.

Na pograniczu nocy i dnia nic nie jest pewne, nic nie jest oczywiste. Ale gdy wskazówka zegarka w mojej taksówce dochodzi do piątej, nieuchronnie zbliża się rzeczywistość. (...)

To moje miasto.

Jestem taksówkarzem.

Wiem dużo. Czasami wiem rzeczy, o których wolałbym nie wiedzieć. Wiem, kto z kim, kiedy, za ile, kto kogo, kto komu, czy było dobrze, czy źle, czy będzie jeszcze raz. Słucham ludzi. Jezu, tylu ludzi... Przez tych pięć lat w najlepszym zawodzie świata w mojej taksówce...