Kościół w służbie wolności

autor zdjęcia: Mirosław Owczarek

źródło: Rzeczpospolita

TOMASZ NIEMIROWSKI W teorii Kościół promuje wychowanie do wolności, ale w praktyce nie można wychowywać do wolności, nie dając wolności, a więc władzy i odpowiedzialności. Do wolności i aktywności natomiast wychowuje się poprzez zlecanie zadań i okazywanie zaufania. I właśnie brak zaufania do świeckich i powierzania im ważnych zadań jest jedną z przyczyn ich bierności.

W artykule „Katolicyzm politycznego użytku" („Plus Minus", 5–6 września 2020), analizując przyczyny braku atrakcyjności Kościoła w Polsce, Michał Szułdrzyński pisze: „może właśnie tym, czego nam trzeba, jest nowa koncepcja Boga, odczytanie Ewangelii na nowo w świecie płynnej nowoczesności, pandemii i mediów społecznościowych?". Uważam, że ma rację i że trzeba szukać takiej „nowej koncepcji Boga", która sprzyja wolności człowieka, ponieważ tym, co kultura postmodernistyczna, czyli „świat płynnej nowoczesności", stawia na pierwszym miejscu, jest właśnie wolność, cytując za Dariuszem Brzezińskim: „płynna nowoczesność jest czasem, w którym człowiek może się cieszyć nigdy wcześniej niedostępną miarą wolności". Jeśli więc Kościół chce być atrakcyjny, to powinien być miejscem doświadczania i zwiększania wolności. Jezus Chrystus powiedział przecież, że jeżeli będziemy trwać w Jego nauce, „to poznamy prawdę, a prawda nas wyzwoli" (J 8,32). Św. Paweł dodał, że „gdzie Duch Pański, tam wolność" (2 Kor 3,17) i że „ku wolności wyswobodził nas Chrystus" (Ga 5,1). Czy jednak polski Kościół jest takim miejscem? A jeśli nie, to dlaczego i jak można to zmienić?

Jaki jest Bóg

Zauważmy, że duszpasterska praktyka Kościoła, a w jej ramach pojmowanie roli kapłanów i ich relacji ze świeckimi, a więc także wolność wiernych, zależy od...