Zaufanie, czyli gra o tron

Do głowy by mi nie przyszło 30 lat temu, że po trzech dekadach polskiej demokracji pojawi się i, co ważniejsze, przejmie władzę formacja, której tak bardzo nie będzie zależało na kreowaniu szeroko rozumianego zaufania społecznego. Nawet ekipa Jaruzelskiego w stanie wojennym walczyła o zaufanie i lojalność narodu. Co prawda pokracznie i bez finezji, na dodatek bez żadnych efektów, ale z jakimi intencjami! Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego miała dawać pewność, że kraj jest w rękach ludzi honoru, a zaoferowała jedynie wizerunek bandy ponurych indywiduów w mundurach, z których nie do końca było wiadomo – śmiać się wypadało czy raczej ich się bać.

Ktoś, w namiętnym założeniu, że Polacy kochają mundur, kazał poubierać w kolor khaki heroldów stanu wojennego – prezenterów „Dziennika Telewizyjnego": Tumanowiczów, Racławickich i Stefanowiczów. Efekt? Zamiast patriotycznych dreszczy kompletny kryzys wiarygodności głównej tuby władzy. Rzecznik rządu? Zamiast sympatycznego brata łaty, co to by się pochylił z miłością nad losem Polaków, twarzą rządzących stał się ociekający szyderstwem Jerzy Urban, może i niezły kiedyś dziennikarz, ale w epoce Jaruzelskiego człowiek o wiarygodności KGB-isty i powiedzonkach w stylu: rząd się sam wyżywi!

W końcu obudowa instytucjonalna reżimu, instytucja, która miała na celu pojednanie...