Wybaczyłam ostatni raz

źródło: GOOGLE ART PROJECT

Pamiętam to upokorzenie, kiedy pierwszy raz weszłam do kasyna, żeby zabrać Bogdana do domu. Wylegitymowali mnie, podeszłam do stołu i stanęłam obok niego. Edvard Munch „Przy stole do ruletki w Monte Carlo”, olej na płótnie, 1892 r.

źródło: materiały prasowe

Myślę, że na poważnie zaczął grać jakieś trzydzieści lat temu. Początki musiały być niewinne, bo nawet nic nie zauważyłam, a pochodzę z domu, w którym zawsze były pieniądze.

Regina, lat sześćdziesiąt, żona hazardzisty

Pamiętam, jak wpadłam w nocy do kasyna, żeby wyciągnąć stamtąd mojego męża. Nie chcieli mnie wpuścić. „Jest pani nieodpowiednio ubrana", usłyszałam. Byłam w dżinsach i adidasach, ale jak miałam wyglądać w środku nocy, kiedy dotarło do mnie, że Bogdan kolejną noc siedzi w kasynie i nie wyjdzie z niego, dopóki się nie spłucze. Myślałam tylko o tym, by nasza córka się nie obudziła, bo zaczęłaby płakać. Dostałam białej gorączki, wpadłam w furię, wiedziałam, że muszę tam wejść i odciągnąć go od stołu. Pchnęłam ochroniarza i pobiegłam na górę. Zrobiło się zamieszanie. Krzyczeli, że zakłócam spokój, że wezwą policję, szarpali się ze mną. „Wymagacie wieczorowej sukni, a upijacie ludzi, żeby się staczali na dno? To ja wezwę policję!", krzyczałam, upokorzona. Byłam lekarzem, tymczasem szarpałam się z ochroniarzami i wyciągałam z kasyna męża hazardzistę. W głębi sali zobaczyłam Bogdana. Błagałam go na kolanach, żeby przestał grać. Był kompletnie pijany. Wiedziałam, że nie mogę się awanturować, bo mnie spierze, więc poczekałam, aż przegra ostatnie pieniądze.

Mój mąż hazardzista

Bogdan nie gra od kilku lat, a grał właściwie całe dorosłe życie. Jak skończyło się bywanie w kasynach, wciągnął się w automaty. Ilekroć zaczynał pić, wiedziałam, że będzie grał. Myślę, że tak naprawdę na poważnie...