Jesteśmy wielcy

autor zdjęcia: Robert Gardziński

źródło: Fotorzepa

Miłosz Lodowski, strateg kreatywny, ilustrator, grafik: Jak widzę to obrzydzenie twórców do polskiej historii i kultury, to wzbiera we mnie rebeliancki konserwatyzm, bo ja nie chcę być imitatorem obcych kultur.

"Rzeczpospolita": Jako starego metala nie przekonam cię pewnie do rapu, ale mam wrażenie, że rap to jedyny fenomen kulturowy ostatniej dekady, że tylko on jest gorący, grzeje, podnieca młodych ludzi, a poza nim to kulturalna pustynia.

Zaskoczę cię, bo polski hip-hop od zawsze bardzo mnie ciekawił, ale rzeczywiście nie ze względów artystycznych. Jako stary liberał gospodarczy bardzo doceniam tę scenę za aspekt biznesowy. Hiphopowcy są znakomicie zorganizowani, jeśli chodzi o warstwę sprzedażową, produkcyjną, wizerunkową. Imponuje mi, że potrafią to robić po swojemu. Choć przez długi czas w ogóle odmawiano im artystycznego uznania, choć zostali wypchnięci poza nawias mainstreamu, to nie dali za wygraną i stworzyli własny biznes. Sam jestem kontrkulturowcem, takim konserwatywno-liberalnym rebeliantem, więc bardzo mi się podoba ta ich niezależność.

Czego słuchano u ciebie w domu?

Od małego wpajano mi podstawy muzycznej klasyki, byłem dobrze osłuchanym dzieciakiem, co tydzień chodziliśmy do Filharmonii Krakowskiej.

No tak, bo ty jesteś z Krakowa, przepraszam – z Kazimierza.

Ale Kazimierz, przynajmniej za moich czasów, to była taka dzielnica wyrzutków, odrzucona przez „Krakówek". Moją rodzinę Niemcy przesiedlili tam w latach 40. z Osiedla Oficerskiego. Kiedy wyrzucili z Kazimierza Żydów –...