Zostali na lodzie

Łyżwiarstwo figurowe, jedna z najpiękniejszych dyscyplin zimowych, przybędzie na igrzyska w Pekinie z trudnym bagażem przeszłości. Sport ten przygasł, zaszkodziły mu afery sędziowskie, opinię psują animozje trenerów i działaczy.

Łyżwiarstwo figurowe, dyscyplina nie do końca wymierna, zależna od sędziów jak żadna inna, ze swej istoty prowokuje do dyskusji. Można różnie oceniać występy – mierząc je wyżej skalą doznań artystycznych lub wartością techniczną, spierając się nie tylko o walory programu, pomysły choreografów, ale także o właściwy dobór muzyki i projekty kostiumów.

Były czasy, gdy dyskutowano przede wszystkim o sprawach zasadniczych – o niesłychanej precyzji i długowieczności radzieckiej pary sportowej Ludmiła Biełousowa i Oleg Protopopow, o zjawiskowym i łamiącym sztywność reguł wykonaniu „Bolera" Ravela przez parę angielskich tancerzy Jayne Torvill i Christopher Dean, o pierwszych wykonawcach skoków potrójnych i poczwórnych, o zachowaniu równowagi między artyzmem i techniką, o tym co jest źródłem postępu w dyscyplinie.

Popularność łyżwiarstwa długo sięgała wyżyn, wskaźniki olimpijskiej oglądalności w USA, Kanadzie, Europie zachodniej, Rosji i w wielkich krajach Azji szybowały w niebo. Zmiana następowała powoli, raczej niezauważona, choć były powody, żeby zacząć się niepokoić. Pierwszy z nich dała znana historia rywalizacji Tonyi Harding i Nancy Kerrigan.

Zbudowała zupełnie inne napięcie wokół łyżwiarstwa. Była chyba największą (na pewno najgłośniejszą) sportową historią 1994 roku, której rozgłos dorównywał sprawie oskarżenia i...