PiS, PO i inni. Polityczne prognozy w cieniu wojny

autor zdjęcia: Tobias Schwarz

źródło: AFP

Mateusz Morawiecki odwiedził Olafa Scholza 26 lutego, dzień przed ogłoszeniem przez kanclerza wielkiego zwrotu w niemieckiej polityce wobec Moskwy. Oczywiście, rola polskiego premiera w tym nie była decydująca, ale wrażenia też się liczą. A to sporo zmienia także na naszej politycznej scenie

źródło: Rzeczpospolita

Jak przewidywać przyszłe linie postępowania tej czy tamtej strony partyjnego sporu w Polsce, skoro niewykluczony wydaje się nawet wybuch wojny światowej?

Kiedy doszło do inwazji rosyjskiej na Ukrainie, poraził mnie komentarz Marka Migalskiego, w swoim czasie europosła i naukowca, dziś przede wszystkim komentatora na politycznym froncie. Z wyraźną obawą konstatował niemiłą perspektywę: na wojnie skorzysta Zjednoczona Prawica, bo jej liderzy z polityków atakowanych za wszystko staną się partnerami dla całego świata i organizatorami zbiorowego wysiłku.

W tej obserwacji jest sporo racji: międzynarodowe kryzysy wywołują odruch skupienia się wokół rządzących. Na dokładkę – czego Migalski ani nie mógł przewidzieć, ani zapewne nie chciałby przyznać – obecne polskie władze radzą sobie ze wszystkimi wyzwaniami całkiem sprawnie. Niemniej uderza jednostronny ton tej diagnozy. Nie liczył się, nie został zauważony w tym komentarzu jakikolwiek inny wymiar tej tragedii poza bilansem partyjnych sił w Polsce.

Granice obrachunków

Czekałem tylko, aż padnie uwaga, że Władimir Putin zaatakował Ukrainę po to, aby wesprzeć Jarosława Kaczyńskiego. Wcześniej podobne tezy przecież się pojawiały. Żyjący w trwałej politycznej gorączce Roman Giertych sugerował to choćby w związku z akcją napuszczania przez Aleksandra Łukaszenkę imigrantów na wschodnią granicę Polski. Celem miało być wsparcie PiS.

Wobec proroctw Migalskiego środowiska opozycyjne powinny przystąpić do jakiejś kontrofensywy. Pojawiły się jedynie jej wątłe...