Nieocalone standardy dziennikarskie i sądowe

Niedawny wyrok związany ze sprawą niesławnej afery hejterskiej nie jest ani dobry dla wolności słowa, ani dla odwagi ludzi mediów czy sygnalistów. Ale sąd ma rację: jest pożądane ujawnianie okoliczności towarzyszących skandalowi, zamiatanemu pod ministerialne dywany.

Już się zanosiło, że Ewa S., specjalizująca się w problematyce prawnej dziennikarka „Polityki”, będzie jedyną skazaną w niesławnej aferze hejterskiej Kasta Watch. Sprawa zaowocowała dymisją wiceministra sprawiedliwości Łukasza Piebiaka. Dwóch sędziów, wymienionych w mediach opisujących zorganizowany, szykanujący antysędziowski hejt wiązany ze środowiskiem Ministerstwa Sprawiedliwości, oskarżyło dziennikarkę o zniesławienie i znieważenie. Dziennikarze krążący wokół tematu ustawicznie ujawniają nowe, niebudujące fakty. Jednakowoż i sam skandal, i jego powiązania instytucjonalno-polityczne są – przynajmniej na razie – niewyjaśnialne.

Tymczasem w pierwszej instancji dziennikarkę skazano, uznając, że nie dopełniła powinności: nie powinna była opierać się w komentarzach i ocenach na faktach obecnych w dyskursie publicznym i ujawnionych w materiałach prasowych jako na jedynym źródle. Apelacja uchyliła ten wyrok i „ustalając, iż czyny zarzucane oskarżonej cechuje znikomy stopień społecznej szkodliwości” – umorzyła postępowanie.

Rozstrzygnięcie spotkało się z wybuchem entuzjazmu w mediach. Nawet stateczna „Polityka” (27 maja wersja elektroniczna) piórem N. Frątczaka cieszyła się, że „ocalały standardy dziennikarskie”. Ba, sama niedoszła skazana wyrok uznała za „dobry dla wolności słowa w Polsce”. Nie życząc Ewie S. ani konieczności zapłaty 3000 zł grzywny, ani dalszego ciągania po sądach, mam...