Miłość, która nie zna granic

autor zdjęcia: Aleksander Kalka/Zuma Press/Forum

źródło: Rzeczpospolita

Dekadę temu rejestrowano co roku ok. 300 polsko-ukraińskich małżeństw. W ubiegłym roku było to już ponad 1,8 tys. Eksperci są przekonani, że kolejki binacjonalnych par do urzędów stanu cywilnego z czasem będą się wydłużały

Przed rosyjską agresją na naszych wschodnich sąsiadów setki mieszanych polsko-ukraińskich par zawierały związki małżeńskie. Teraz takich przypadków są tysiące. Wojna jeszcze bardziej nas zbliżyła. Różnice kulturowe okazały się mniejsze, niż można było sądzić.

Anastazja ze Lwowa i Łukasz z Lubelszczyzny są parą od trzech lat i poniekąd wpisują się w stereotyp ról społecznych– on jest policjantem, a ona pracuje w salonie fryzjersko-kosmetycznym. Pod względem narodowościowym również – Polacy, którzy wchodzą w związki z cudzoziemkami, najczęściej żenią się z Ukrainkami. Łukasz był wcześniej przekonany, że zwiąże się tylko z Polką. Po kilku miesiącach pracy we Francji uznał, że bariera językowa jest problemem. A już na pewno nie zamierzał szukać drugiej połowy za wschodnią granicą, bo – jak wyjaśnia – jest raczej konserwatystą, a na pewno patriotą, interesuje się historią, szczególnie XX wieku.

Dzisiaj niechętnie o tym wspomina, tylko spuszcza wzrok, delikatnie czerwieni i ze śmiechem przyznaje. – Chyba coś jest w tym powiedzeniu: chcesz rozśmieszyć Pana Boga? Opowiedz mu o swoich planach.

***

Poznali się przypadkiem: ona wzięła za koleżankę zmianę w sklepie, w którym wtedy pracowała, on też miał mieć wolne, na patrol przyszedł w zastępstwie chorego kolegi. Był wieczór, centrum Warszawy, ruch spory, ciągle ktoś wchodził i wychodził. Szczególnie jeden, mundurowy. – Wszedł raz, drugi, trzeci, za czwartym wcisnął mi w rękę jakąś kartkę i zaraz poleciał zawstydzony. Pomyślałam: dziwny jakiś, wręcz byłam oburzona, co z niego za policjant, żebym ja za niego śmieci wyrzucała?! – śmieje się dziś Anastazja. Wtedy zgniotła kartkę,...