Muzyka odzyskuje sens

autor zdjęcia: Falk von Traubenberg/Wikimedia

źródło: Rzeczpospolita

Paweł Klecki, dyrygent (na zdjęciu w 1965 r.) i kompozytor. Jego zabronione przez hitlerowców „Capriccio” zostanie wykonane dopiero teraz, w Filharmonii Narodowej

źródło: Rzeczpospolita

Berlin, 1929 r. Archiwum Tansman Festival

Na los Pawła Kleckiego składają się: wielka światowa kariera, dwie wojny, dwie cenne skrzynie odnalezione po latach i utwory, których wyjątkową wartość zaczynamy dostrzegać po prawie stu latach.

Ta historia mogłaby się zaczynać jak ciąg dalszy lub uzupełnienie „Ziemi obiecanej”, a zwłaszcza jej genialnej filmowej wersji, w której Andrzej Wajda na zawsze utrwalił w społecznej świadomości obraz XIX-wiecznej Łodzi jako wielokulturowego tygla, miasta, w którym można było robić interesy, budować fabryki, handlować, zbić fortunę albo ją stracić. To wszystko prawda, ale pieniądz nie był tam jedynym motorem ludzkiego życia. W Łodzi kwitło też życie kulturalne, o wiele bogatsze niż to, które przedstawił Andrzej Wajda w filmie, ograniczając je do sceny popisów tandetnych artystów rewiowych.

W takiej właśnie Łodzi przyszedł na świat Paweł Klecki. – To była mieszczańska rodzina, średnio zamożna – opowiada dr Wojciech Wendland, który od lat zbiera wszelkie informacje i dokumenty, by stworzyć biografię Pawła Kleckiego. – Jego rodzice mieli dom na rogu dzisiejszych ulic Żeromskiego i Struga, tam mieszkali też bracia ojca, razem z nimi Jankiel Szmul prowadził przedstawicielstwo handlowe w branży tekstylnej. Pochodził z Białegostoku i gdy urodził się Paweł, nadal był tam zameldowany, tam żyli jego krewni. Matka Lea prowadziła w Łodzi ochronkę i była pierwszą nauczycielką małego Pawła, który do 20. roku życia deklarował wyznanie mojżeszowe, tak jak rodzice. Była to jednak rodzina bardzo liberalna.

Szybki...