Węgierskie mrzonki prawicy

autor zdjęcia: Attila KISBENEDEK/AFP

źródło: Rzeczpospolita

Dzisiejsze wybory naszego rzekomego sojusznika Viktora Orbána są pokłosiem jego wieloletniej polityki zacieśniania związków z Rosją Władimira Putina. Na zdjęciu obaj w budapeszteńskiej siedzibie premiera Węgier w 2019 r.

Z Węgrami Orbána nie łączą nas dziś ani interesy, ani wartości. A już na pewno nie te konserwatywne. Skąd zatem bierze się przekonanie o możliwości i sensowności utrzymania sojuszu z Budapesztem?

Wojna w Ukrainie wypowiedziana przez putinowski reżim powinna zmienić polską politykę zagraniczną. Niemal każdy scenariusz rozwoju sytuacji jest dla nas (i dla całej Europy) zły. Przedłużający się konflikt oznacza dla samej Ukrainy gospodarcze i społeczne zaduszanie, a dla państw zachodnich – postępujący kryzys gospodarczy, biedę zaglądającą w oczy obywatelom i nieprzewidywalne zmiany społeczne. Użycie broni atomowej (nawet tej taktycznej) całkowicie zmieniłoby sytuację międzynarodową oraz militarną i miałoby nieprzewidywalne skutki.

Ewentualny upadek Władimira Putina wcale nie oznaczałby zniknięcia antyukraińskich emocji. Liberałowie są w Rosji mniejszością, a kolejny wojskowo-cywilny reżim mógłby być jeszcze bardziej nacjonalistyczny, agresywny, brutalny, ze wszystkimi tego konsekwencjami.

Scenariusz rewolucyjny – powtarzający schemat wydarzeń z czasów rewolucji w Rosji, rozpadu resztek imperium, podziału państwa – choć także możliwy (ze świadomością, że nic nie powtarza się w ten sam sposób), jest w przypadku kraju posiadającego broń masowego rażenia niebezpieczny. Istnieje oczywiście możliwość, że władzę przejęliby bliscy współpracownicy Putina, nawet uchodzący za jastrzębi, którzy – jak kiedyś Beria po Stalinie – uznaliby, że bezpieczniej będzie wojnę zatrzymać, wzmocnić kraj i poczekać na kolejną okazję do...