Świat dobrze opowiedziany

źródło: Rzeczpospolita

Opowieści, które słyszymy od dziecka, są istotnymi lekcjami empatii. To dzięki nim uczymy się, że inni są takimi podmiotami jak my, także dzięki opowieściom dowiadujemy się, że przy wszystkich podobieństwach inni mogą się od nas różnić.

Jak przekazać swoje intencje drugiemu ludzkiemu podmiotowi i w jaki sposób odczytać jego zamiary? Podstawowym narzędziem pracy humanistów okazują się opowieści.

Kiedy zaproponowałem, by sensemaking Madsbjerga przełożyć jako „interpretację”, kierowałem się pragnieniem powrotu do korzeni humanistyki. W cyfrowym świecie niewątpliwie przydadzą się nam nowe umiejętności. Warto poznać podstawy algorytmiki i kodowania. A jednocześnie nie powinniśmy zapominać o tym, co od dwóch i pół tysiąca lat stanowi trzon humanistycznej edukacji. Przez większość czasu humaniści zawodowo zajmują się rozumieniem.

Opowieści jako narzędzie empatii

Gdy dołączam do nowego projektu przedstawiony jako „facet od narracji”, współpracowniczki zwykle umieszczają mnie intuicyjnie w dziale „popularyzacja i public relations”. I rzeczywiście, wsparcie ekspertów w zrozumiałym, atrakcyjnym przekazywaniu informacji to ważna część mojej pracy. Opowieści nie są jednak wyłącznie narzędziem mówienia. Są przede wszystkim potężnym narzędziem słuchania i rozumienia. Poznając własne opowieści, możemy dostrzec ograniczenia naszych projektów i ich uwikłanie w cele czy wartości, których nawet sobie nie uświadamialiśmy. Z kolei czas poświęcony na wysłuchanie i zrozumienie opowieści tych, z którymi się nie zgadzamy, pozwala nam spojrzeć na rzeczywistość z zupełnie nowej strony. Nawet tam, gdzie...