Traktorzysta, ambasador i mistrz pogody ducha

autor zdjęcia: archiwum prywatne

źródło: Rzeczpospolita

W Mediolanie, gdzie był specjalny dom dla sierot żydowskich, zabrano go na spektakl do La Scali. Kiedy zobaczył, co wielki świat oferuje, przysiągł, że temu światu udowodni, co potrafi. Obiecał sobie, że już nigdy nie będzie tym przestraszonym dzieckiem z piwnicy, w której z rodziną ukrywali się w czasie wojny. Rozmowa z Ewą Szmal, asystentką Szewacha Weissa (1935-2023)

Jak postrzegała pani swoją rolę?

Zawsze nazywałam się asystentką, nigdy inaczej. Bo uważałam, że bycie asystentką profesora Szewacha Weissa to ogromne wyróżnienie.

20 lat to szmat czasu.

I wiele osób mnie pytało, dlaczego ja ciągle jestem asystentką, czy nie czuję, że stanęłam w miejscu. Ale to były pytania od osób, które nie wiedziały, jak wygląda moja praca. Profesor był niesamowicie aktywny, ciągle trochę działał w świecie dyplomacji, ale coraz więcej w świecie naukowym.

Z początku dużo podróżowałam z nim po Europie i do Izraela na konferencje naukowe, szkolenia do Jad Waszem, spotkania z przywódcami Izraela, Europy, Ameryki. To było dla mnie wręcz abstrakcyjne doświadczenie móc rozmawiać z Arielem Szaronem czy Szymonem Peresem. Dało mi to zupełnie inną perspektywę i uświadomiło, w którym momencie życia jestem i jak wiele jeszcze muszę zrobić, żeby profesor był ze mnie dumny.

Na pewno niełatwo być ambasadorem dobrych relacji polsko-żydowskich, bo to niełatwe relacje.

Szewach Weiss bardzo długo się do tej roli przygotowywał, bo przecież nie tylko był profesorem nauk politycznych i ważnym izraelskim politykiem, w tym przewodniczącym Knesetu, ale też szefował radzie Instytutu Jad Waszem. Jeszcze przed przybyciem na misję do Polski dbał w Izraelu o pamięć o Sprawiedliwych...