Elektroluka w obiegu zamkniętym

autor zdjęcia: shutterstock

źródło: Rzeczpospolita

Już w 2019 r. każdy człowiek na Ziemi odpowiadał statystycznie za 7,3 kilograma elektroodpadów, z czego do recyklingu trafiało zaledwie 1,7 kilograma.

Rozwiązanie problemu elektrośmieci oznaczałoby znaczący postęp we wprowadzaniu gospodarki obiegu zamkniętego. To jeden z najbardziej kłopotliwych odpadów, a zarazem produkt, który wręcz modelowo można byłoby odzyskać.

Z jednej strony zwykliśmy z dumą myśleć o cywilizacyjnym rozwoju, którego zasięg wyznaczają coraz to nowe urządzenia, ułatwiające nam życie czy też nawet otwierające niedostępne wcześniej możliwości. Z drugiej jednak strony: eletrotechnika nam spowszedniała. Pewien wpływ mieli na to producenci, którzy konsekwentnie forsowali model „kupuj – używaj – wyrzuć” jako najwygodniejszy i idealny na nową, cyfrową epokę w historii ludzkości.

W efekcie kilka lat temu przekroczyliśmy symboliczny próg „wytwarzania” 50 mln ton elektroodpadów rocznie, a z końcem dekady dobijemy prawdopodobnie do 74 mln ton rocznie. W raporcie ONZ „The Sustainable Development Goals Report” za lata 2020–2022 r. znajdziemy uderzające dane – już w 2019 r. każdy człowiek na Ziemi odpowiadał statystycznie za 7,3 kilograma elektroodpadów, z czego do recyklingu trafiało zaledwie 1,7 kilograma. Zachód przodował co prawda pod względem desperackich prób uporania się z tym zjawiskiem – wskaźnik zbiórki takich odpadów sięga tu niemal 47 proc. (przy globalnej średniej na poziomie 22,8 proc.). Ale też musimy pamiętać, że to osiągnięcie – i tak przecież połowiczne – może być pozorne. Co i rusz przecież dowiadujemy się o tym, że elektrośmieci trafiają na wysypiska w krajach rozwijających się – zamiast do recyklingu. Być może ów odsetek udaje się uzyskać, bazując na tym, co zostaje.

Nie jest przypadkiem,...