Podarunek w nader brytyjskim stylu

autor zdjęcia: shutterstock

źródło: Rzeczpospolita

Na Diego Garcii mieści się lotnisko, na którym stacjonują amerykańskie bombowce strategiczne. Wyspa razem z całym Archipelagiem Czagos została objęta brytyjsko-amerykańską umową o dostępności Brytyjskiego Terytorium Oceanu Indyjskiego dla celów obronnych, która obowiązuje do 2036 roku

źródło: Rzeczpospolita

Wiosną 1968 roku Mauritius stał się krajem niepodległym, lecz z niekompletnym terytorium. Wielka Brytania postanowiła odłączyć od niego archipelag Czagos, a jego mieszkańców – „paru Tarzanów czy Piętaszków o niejasnym pochodzeniu” – wysiedlić.

12marca 1968 roku większość Mauritiusa przestała być kolonią Wielkiej Brytanii i uzyskała niepodległość. Podczas uroczystości na torze wyścigów konnych Camp de Mars w Port Louis opuszczono flagę brytyjską, a wciągnięto nową flagę, na której widniały cztery wyraziste kolory: czerwony jako symbol wolności, niebieski – Oceanu Indyjskiego, żółty na znak światła niepodległości oraz zielony stanowiący odniesienie do niespotykanej roślinności tego kraju. Według nowej konstytucji Elżbieta II miała być królową Mauritiusa, sir Seewoosagur Ramgoolam został natomiast pierwszym premierem kraju.

Tajny powód

Droga Mauritiusa do niepodległości, poczynając od roku 1945, była mozolna, ponieważ Wielka Brytania nie stosowała się do zapisów Karty Atlantyckiej i Karty Narodów Zjednoczonych. Konstytucję kolonii nieznacznie zmodyfikowano, tworząc nowe ciała ustawodawcze i wykonawcze, wyłaniane w wyborach powszechnych przez tych, którzy byli w stanie przeczytać i napisać proste zdania po angielsku, francusku bądź kreolsku w którymś z trzech języków tego kraju. Odbywały się konferencje, dokonywano korekt konstytucji, dając miejscowej ludności nieco więcej władzy, choć rzeczywistą władzą dysponowali gubernator i Londyn. W 1959 roku rada legislacyjna i Ramgoolam zażądali autonomii, po której miała nastąpić...