Bankructwo pozorne jako narzędzie pokrzywdzenia wierzyciela

Zdarza się, że dłużnik doprowadza swoją sytuację finansową do stanu niewypłacalności lub upadłości. Kiedy takie działanie można uznać za czyn zabroniony? W jaki sposób jest wykorzystywane jako narzędzie pokrzywdzenia wierzyciela? I dlaczego jest niebezpieczne w obrocie gospodarczym?

W prawie cywilnym podstawową ochroną wierzyciela przed działaniami fraudacyjnymi dłużnika jest instytucja skargi pauliańskiej, określona w art. 527 i n. kodeksu cywilnego. Oznacza ona możliwość uznania czynności prawnej dokonanej przez dłużnika z pokrzywdzeniem wierzyciela za bezskuteczną względem niego – po spełnieniu dodatkowo innych przesłanek. W praktyce proces zainicjowany skargą pauliańską najczęściej bywa skomplikowany i wymagający. Dodatkowo przeprowadzenie postępowania wymaga wyłożenia kosztów postępowania sądowego przez wierzyciela. Działania i zachowania dłużnika skutkujące pokrzywdzeniem wierzycieli mogą być jednocześnie rozpatrywane na podstawie kodeksu karnego (k.k.). Jednym z rodzajów przestępstw na szkodę wierzycieli jest bankructwo pozorne.

Bankructwo pozorne – art. 301 k.k.

Bankructwo pozorne to działanie dłużnika bezpośrednio na szkodę wierzycieli powodujące udaremnienie lub ograniczenie możliwości zaspokojenia ich należności polegające na utworzeniu w oparciu o przepisy prawa nowej jednostki gospodarczej i przeniesieniu na nią składników swojego majątku (oszukańczy transfer majątku) albo umyślnym doprowadzeniu do swojej upadłości lub niewypłacalności (bankructwo umyślne) bądź doprowadzeniu w sposób lekkomyślny do swojej upadłości lub niewypłacalności, w szczególności przez trwonienie części składowych majątku, zaciąganie zobowiązań lub...