Jarosław klęczał w Paryżu

autor zdjęcia: Archiwum Piotra Lachmanna

źródło: Rzeczpospolita

Jarosław Iwaszkiewicz z Piotrem Lachmannem (po prawei) na zdjęciu z 1958 r. w wydawnictwie Langen-Muller w Monachium

autor zdjęcia: Archiwum Piotra Lachmanna

źródło: Rzeczpospolita

List Witolda Gombrowicza do Piotra Lachmanna

Piotr Lachmann w książce „Zmiennik. Spowiedź z hakiem” powraca do wieloznacznej przyjaźni z Jarosławem Iwaszkiewiczem, kontaktów z Jerzym Andrzejewskim, Witoldem Gombrowiczem i Tadeuszem Różewiczem.

Trzeba zacząć górnolotnie, co nie znaczy, że z przesadą: Piotr Lachmann, rocznik 1935, to postać wyjątkowa w polskiej i niemieckiej kulturze. Pisarz i tłumacz za dokonania translatorskie nagrodzony przez nowojorską Fundację im. Jurzykowskich oraz paryską „Kulturę”, poeta, artysta audiowizualny, reżyser spektakli i filmów dokumentalnych.

Dorobek ma tak bardzo zróżnicowany, że nie wiadomo, od czego zacząć opisywanie jego artystycznych intuicji. Może od tego, że jako pierwszy w Polsce wprowadził na scenę multimedia i ekrany – wówczas jeszcze telewizorów, filmowe kolaże – emitowane z magnetowidów, przede wszystkim zaś aktorską hybrydę: aktorkę współgrającą z elektronicznym sobowtórem, zawieszonym między życiem a śmiercią. Była nią Jolanta Lothe, żona i współtwórczyni wraz z Lachmannem Videoteatru Poza. Działał od 1985 r. w warszawskim Teatrze Studio, gdzie Lachmann nazywał się widżejem, czyli wizualnym didżejem, tworząc potem w mokotowskim Pałacu Szustra.

Częścią działalności z kamerą były dokumenty o pisarzach i poetach, m.in. cykl „Twarze” o Tadeuszu Różewiczu, który dzięki Lachmannowi poczuł się aktorem. Pan Piotr od dekad propaguje też twórczość E.T.A. Hoffmana, eksponując znaczenie pobytu niemieckiego romantyka o polskich korzeniach w Warszawie w latach 1804–1807. Słynnego „Dziadka do orzechów”...