przewaga Negatywnej kampanii szkodzi

autor zdjęcia: Robert Gardziński

źródło: Rzeczpospolita

Andrzej Duda bywa przesympatycznym facetem, sprawiającym wrażenie rozsądnego, skracającym dystans. A za chwilę wsadza sobie kij w plecy i staje się kompletnie innym człowiekiem. Robi się poważny, pompatyczny tak bardzo, że aż zabawny. Memiczny. Ten brak spójności obniża jego wiarygodność – analizuje Olgierd Annusewicz

PiS skupiło się w kampanii w 2023 roku na straszeniu Tuskiem. A PO przedstawiła 100 konkretów, z których trochę się śmiejemy, ale na poziomie symbolicznym to miało fundamentalne znaczenie. Rozmowa z  Dr. hab. Olgierdem Annusewiczem, politologiem

Obserwując scenę polityczną od 1989 roku, nie sposób nie zauważyć, że komunikacja polityków ze społeczeństwem bardzo się zmieniła. Niektórzy mówią, że się sprofesjonalizowała.

Zmieniała się. Bo musiała. W 1989 roku kampania była plakatowa. Potem już była prowadzona w mediach, ale jednokierunkowa. Politycy jak osioł ze Shreka powtarzali „wybierz mnie!”. W 1997 roku nastąpiła ważna zmiana – politycy zaczęli się zastanawiać, kim są ich wyborcy, czego oczekują i do nich adresowali swój przekaz. A potem nadeszła rewolucja mediów społecznościowych.

To była rewolucja w sposobie prowadzenia kampanii?

Oczywiście. Komunikacja polityczna przeniosła się w obszary, które dotąd polityką się nie zajmowały – na Facebooka, TikToka, Instagram – i stała się dwukierunkowa. Dziś wyborca już nie tylko słucha, ale pyta, żąda, dyskutuje. Politycy, którzy zostali wybrani w ostatnich wyborach, zdobyli mandat także dlatego, że byli otwarci na komunikaty płynące od wyborców.

W 1989 roku hitem wyborczym było zdjęcie z Lechem Wałęsą. Kto je miał, wchodził do parlamentu. Czy dlatego, że po okresie PRL była to nowa forma komunikacji, czy chodziło o samego Wałęsę?

Tamta kampania to było mistrzostwo marketingu w bardzo trudnych warunkach. Sięgnięto po ikonę i zestawiono ją z kandydatami. Politycy, którzy...