Kopciuszek z klubu ze striptizem

autor zdjęcia: United International Pictures

źródło: Rzeczpospolita

Romans pomiędzy Ani (Mikey Madison) i Wanią (Mark Eydelshteyn) od samego początku zwiastuje katastrofę. Każde z nich ma ku temu swój powód, a oboje obracają przy tym jedną z dwóch walut: dolarami i seksem

Nagrodzoną Złotą Palmą „Anorę” ogląda się niczym spadkobierczynię zwariowanych komedii z lat 30. i 40. XX wieku. Tylko że to, czego wtedy ze względu na obowiązującą w Hollywood autocenzurę nie można było pokazać, Sean Baker prezentuje bez żadnych ograniczeń.

Urodzony w 1971 r. w Summit w stanie New Jersey Sean Baker od ponad dwóch dekad konsekwentnie opowiada w swoim kinie o Ameryce marginalizowanej, pomijanej i zagłuszanej. Bohaterami jego dzieł byli zatem: przebywający nielegalnie w Stanach Zjednoczonych i zatrudniony jako dostawca w azjatyckiej restauracji imigrant z Chin („Take Out” z 2004 r.), dorabiająca w branży pornograficznej dziewczyna, która zaprzyjaźnia się z samotną staruszką z sąsiedztwa („Gwiazdeczka”, 2012), transpłciowe pracownice seksualne z Los Angeles („Mandarynka”, 2015), matka i córka żyjące w kryzysie tak zwanej bezdomności ukrytej, ale za to z parkiem rozrywki Walta Disneya w tle („Projekt Floryda”, 2017), w końcu zaś niegdysiejszy król filmów dla dorosłych szukający drogi powrotu na tron („Red Rocket”, 2021).

Portretowane przezeń postaci to wyrzutki, od których hollywoodzki główny nurt odwraca zwykle wzrok. Nie inaczej jest w najnowszym utworze Bakera, a mianowicie w nagrodzonej Złotą Palmą na tegorocznym festiwalu w Cannes „Anorze” (2024). Jednocześnie trudno nie wychwycić, iż pojawia się tu element, który wyróżnia tę historię na tle całej twórczości reżysera. Oto po raz pierwszy okazuje się bowiem, że awans społeczny – zakładający wyciągnięcie się z poziomu bliskiego...