Praworządność. Między siłą a rozumem

autor zdjęcia: Xxxxxxxxxx

źródło: Rzeczpospolita

Nie ma boldu qui core sum, sin cuptatia perio. Ut et estius ium rerum inm erum quiam, sum fuga. Nem

Specyficzne uzasadnienie równości wobec prawa, jakie odnajdujemy w nowoczesnych państwach, dopuszcza wykluczenie czy dyskryminację najsłabszych.

Melior est sapientia quam vires

et vir prudens magis quam fortis

(Lepsza jest mądrość niźli siła i mąż roztropny

niźli mocny)

Księga Mądrości 6, 1 (Wulgata)

Praworządność to określenie, które współcześnie w krajach Zachodu uchodzi za podstawowy wyznacznik właściwie funkcjonujących organizmów politycznych. W ramach Unii Europejskiej nie ma dziś chyba poważniejszego zarzutu niż zarzut łamania praworządności, a państwa o to oskarżane stawiane są pod pręgierzem opinii publicznej jako te, które same wykluczają się z grona cywilizowanych narodów. Już jednak pobieżna obserwacja pokazuje, że kryterium praworządności stosowane bywa niezwykle wybiórczo, że podobne działania polityczne czy rozwiązania instytucjonalne są w przypadku jednych państw gwałtownie potępiane, w przypadku innych – zazwyczaj tych silniejszych – taktownie przemilczane albo wręcz traktowane jako nienaganne czy wręcz wzorcowe.

Doktryna się zmieniła, praktyki niekoniecznie

Także w praktyce politycznej naszego kraju – i to od samego początku III RP – podobne zjawiska naginania siłą prawa nie były niczym rzadkim. Wcześniej, w PRL-u, podobnie jak w innych krajach podporządkowanych Związkowi Sowieckiemu, obowiązywała doktryna, zgodnie z którą prawo stanowiło czystą emanację woli sprawujących władzę. Jak pisał...