Cierpienia Wertera z Cannet

Cierpienia Wertera z Cannet

1.

Werter, młody icierpiący: "To przecie pewne, że nic na świecie nie czyni człowieka potrzebnym, jeno miłość. Widzę to po Locie, że nierada by mnie stracić, adzieci też inaczej nie myślą, tylko że każdego następnego dnia przyjdę znowu. Dziś poszedłem nastroić fortepian Loty; nie mogłem tego jednak zrobić, bo dzieci nudziły mnie obajkę i Lota sama powiedziała, bym im sprawił tę przyjemność. Krajałem im chleb na wieczerzę, który przyjmują teraz tak samo chętnie ode mnie jak od Loty iopowiadałem im ulubiony ustęp o Xiężniczce, której usługują ręce".

Werter opowiadał dzieciom bajkę o Xiężniczce zamkniętej wwieży, którą karmiły zwieszające się zsufitu czarodziejskie dłonie. Rodzeństwo Loty, wrażliwe na precyzję narracji, wymagało od Wertera, by powtarzał baśń precyzyjnie, w ten sam sposób, bez żadnych wariantów idodatków. Tylko dzieci potrafią docenić nieznane wznanym iuwielbiają powtórzenia. Dzieci izakochani.

2.

Słoneczny ranek wosiedlu dla ubogich w Cannet koło Cannes. Huk ibłysk -- betonowy dom pęka jak nadmuchana papierowa torebka. Płyty piątego piętra, wylatują wpowietrze, stropy oddzielające kolejne kondygnacje pękają.

Dwie osoby...