Omówienia - 990708

Córka D'Artagnana

Pomysł podążenia tropem Aleksandra Dumasa i nakręcenia muszkieterskiej komedii płaszcza i szpady zrodził się w głowie Riccardo Fredy, współautora scenariusza. On też miał film reżyserować. Kłopoty na planie sprawiły, że za kamerą zastąpić go musiał Bertrand Tavernier. I tak powstała "Córka D'Artagnana" (1994).

Jest rok 1654. We Francji miotanej wewnętrznymi sporami nie ma spokoju nawet za klasztornym murem. Książę de Crassac (Claude Rich) i jego przyjaciółka - Kobieta w Czerwieni (Charlotte Kady) - intrygują, walczą o władzę, spiskują przeciwko przyszłemu królowi Ludwikowi XIV. Eloise (Sophie Marceau), córka D'Artagnana (Philippe Noiret) umieszczona przez tatę w klasztorze ogląda śmierć matki przeoryszy ugodzonej szpadą zbira. Poprzysięga zemstę mordercom. Opuszcza klasztor, wkłada spodnie, męski kaftan, chwyta za szpadę i ściga zbrodniarzy. Spotkanie z ojcem zmobilizuje również dawnych przyjaciół Gaskończyka. Aramis, Athos i Porthos staną obok dzielnej amazonki, by bronić interesów króla i muszkieterskiego honoru. Na ekranie dwie godziny intryg, pojedynków, trochę miłosnych wyznań i zabawy. Mocno już podstarzali bohaterowie Dumasa