Moje ciało nadal hula

źródło: AFP

autor zdjęcia: Piotr Nowak

źródło: Fotorzepa

Krzysztof Hołowczyc

Lubię swoje auto. Często je głaszczę, daję mu nawet buziaki, i to wcale niekoniecznie, kiedy jest świeżo umyte. Od lat udaje mi się zaprzyjaźniać z moimi samochodami.

Ktoś już dzwonił do pana z propozycją zrobienia filmu o „Hołku"?

Na szczęście nie, chociaż pewnie byłaby to całkiem niezła zabawa. Kręcę reklamówki, mam więc świadomość, jak to wygląda. Ale spokojnie, na razie mam co robić w sporcie, jestem szczęśliwy.

Nie poszedłby pan do kina na film o sportowcu, który na podium najsłynniejszego rajdu świata wskoczył niemal z wózka inwalidzkiego? Wyciskacz łez.

Tu ma pan rację. Pamiętam chwile, kiedy lekarz mówił mi: „Proszę pana, jaki Dakar?! Jak będzie pan jeszcze w ogóle kiedyś biegał, to powinniśmy się wszyscy cieszyć". Tak było, ale karta się odwróciła. Może udało się to właśnie dzięki tej determinacji, woli walki. Podium w Dakarze – i to na dodatek w królewskiej kategorii samochodów – jest czymś, co na zawsze zapisało mnie w dakarowej historii.

Te ostatnie dziesięć lat w Dakarze było dla pana pewnego rodzaju drogą krzyżową. Po rajdzie w 2005 r. i dalekim miejscu powiedział pan: „To nie dla mnie". Już dotarliście się z Dakarem?

Na pewno. Mam zupełnie inną świadomość, inne umiejętności, ale śmiało mogę powiedzieć, że to jest taki rajd, w którym zawsze możesz się czegoś nauczyć. To nie jest tak, że spokojnie wykonujesz tam swoje zadania. To wyjątkowy rajd, wymagający odrobiny szczęścia, świetnej organizacji. Można mieć...