Zrobił mi pan świństwo, wyciągając te akta

autor zdjęcia: Tomasz Michalak

źródło: Fotonova

Czerwiec 1981 roku, spotkanie opozycyjne. Grzegorz Przemyk stoi w drzwiach, oparty o regał

źródło: Plus Minus

– Niby wszystko wiadomo, ale trudno to wyjaśnić – Izabela Przemyk odpowiada wnukowi Jasiowi na pytanie, co się tak właściwie stało z Grzegorzem.

Jest jeszcze ktoś. To ten wysoki, lekko zgarbiony mężczyzna o platynowych włosach, który jest na każdej rozprawie. Siedzi zwykle przycupnięty na ławie, wsłuchując się uważnie w zeznania kolejnych świadków. Nie komentuje, nie krytykuje, w ogóle się nie odzywa. Po rozprawie próbuje niepostrzeżenie wymknąć się obok zastawionych na niego kamer i mikrofonów. Niechętnie kontaktuje się z dziennikarzami.

– Z panem też by nie rozmawiał – mówi jego druga żona, Iza.

Gdy w szpitalu na Solcu umiera jego najstarszy syn Grzegorz, Leopold Przemyk ma czterdzieści dwa lata, drugą żonę i dwoje z nią dzieci: dziesięcioletniego Michała (teraz lekarza weterynarii) i trzyletnią Agnieszkę (obecnie pianistkę).

Kiedy urodził się Michał, Grześ miał dziewięć lat. Przyjechał rowerem pod porodówkę przy Karowej i zawołał:

– Ciociu, pokaż mi mojego braciszka.

Iza podeszła wtedy z noworodkiem do okna.

– Ładny – krzyknął Grzesiek i popedałował dalej.

Osiem lat później napisał Michałowi w pamiętniku coś na wzór dekalogu:

1. Na razie słuchaj starszych, bo mają więcej lat i mogą cię ustrzec od błędów i niebezpieczeństw strasznych.

2. Nie oszukuj i nie ożartowywuj nikogo (staraj się żyć w zgodzie ze sobą).

3. Nie strasz siostry, a opiekuj się nią.

4. Śmiej się...