Jak zagrałem w klasy

źródło: materiały prasowe

Julio Cortázar podczas wykładu w Berkeley, rok 1980. Fot. Carol Dunlop

źródło: Plus Minus

Będziemy się zajmowali książką pod tytułem „Gra w klasy”, o której doprawdy nie wiem, co powiedzieć; nie mam najmniejszego pomysłu, ponieważ problem z „Grą w klasy” jest taki, że przekształciła się onaw powieść lub antypowieść czy przeciwpowieść, jak nazywali ją krytycy – określano ją za pomocą wielu słów – wskutek szeregu okoliczności natury osobistej i literackiej.

Chociaż mam dostateczną świadomość tego, co chciałem zrobić oraz w jaki sposób i jak dalece to zrobiłem w nakreślonych przeze mnie zarysach, to w moich wspomnieniach książka wymyka mi się po trosze z rąk ze względu na jej własną strukturę, nie powiem, że złożoność, ponieważ nie jest to złożona książka. Niektórzy twierdzili, że to bardzo trudna powieść, ale ja tak nie uważam; nie jest to książka na poziomie dwunastoletniego dziecka, to pewne, ale nie jest to również książka wyjątkowo trudna, jak choćby „Ulisses" Jamesa Joyce'a, w którym dogłębnie eksperymentuje się z językiem i każde zdanie stawia przed problemem rozumienia i interpretacji. Jej trudności należą do innego porządku i jeśli mamy nieco zbliżyć do jej świata, być może najlepiej będzie, jeśli opowiem państwu, co mi się wówczas przytrafiło, dlaczego zacząłem ją pisać i co się działo, kiedy ją pisałem.

Zanurzony w Sartrze

Ci, którzy czytali „Grę w klasy", zobaczyli, że nie biegnie ona w sposób linearny. Można ją czytać linearnie do pewnego punktu, od początku do pewnego miejsca, odkładając resztę na bok, lub można ją czytać według innego systemu lektury: przechodząc od rozdziału do rozdziału, do przodu i w tył, kierując się systemem odsyłaczy, odnośników od jednego rozdziału do drugiego. Sprawia to, że niełatwo uchwycić strukturę książki, ale...