Straszni mieszczanie

źródło: 123RF

Gandawa, mieszczański splendor

Wszystko, co robi mieszczanin, służy utrzymaniu jego pozycji, i to jak najmniejszym kosztem własnym. Jego egoizm może przybierać różne formy. Dzisiaj na przykład typowym jego przejawem jest pozornie zatroskany, a w rzeczywistości lekceważący stosunek do ludzi korzystających z programu „500+".

Żyjemy w świecie rządzonym przez mieszczaństwo. Skala tych rządów jest wszechobejmująca. W wymiarze polityki międzynarodowej objawia się wzrastającą przewagą oligarchicznego modelu władzy. Wpływ mieszczaństwa dotyka jednak nie tylko polityki, ale także, a nawet przede wszystkim, obszaru psychosocjologii. I tutaj władza mieszczaństwa nad nami jest nawet o wiele większa niż zakres sprawowanej bezpośrednio władzy politycznej.

Mieszczanie uzurpują sobie pozycję absolutnego, choć „oświeconego" monarchy w dziedzinach moralności, estetyki, a ostatnio – zapoczątkował tę epokę postmodernistyczny dekonstruktywizm – samej logiki, czyli kwestii arbitralnego ustalania, co jest, a co nie jest prawdą. W ten sposób mieszczaństwo z jego dominującą pozycją także w świecie wartości stopniowo opanowało nasze umysły i serca.

Z tego też powodu my, niemieszczanie – nadal stanowiący większość rodzaju ludzkiego – owego faktu po prostu nie zauważamy. Chociaż oddychamy mieszczańskością jak powietrzem, samo słowo „mieszczaństwo" kojarzy nam się z jakimiś zamierzchłymi czasami, w najlepszym wypadku z XIX wiekiem. Tego, co gniecie nas dzisiaj, nazwać już nie potrafimy. Dziś skutecznie wmawia nam się, że mieszczański krąg wartości nie istnieje, bo obecnie jest on tożsamy ze światem wartości uniwersalnych. A to przecież nieprawda. Ale my nie dysponujemy słownikiem pojęć, za pomocą których moglibyśmy nasz wewnętrzny,...