Nieszczęścia w ujemnej temperaturze

źródło: Photoshot/REPORTER

Latem wieczna zmarzlina rozmarza do głębokości kilku metrów, stając się grząskim bagnem, na którym drzewa nie mogą zapuścić korzeni

Zagłada naszej cywilizacji nie musi nadlecieć z kosmosu, wraz z niszczycielską asteroidą – choć może. Ludzkość zdoła się sama unicestwić bombą atomową czy zatruwaniem środowiska – choć nie musi. Śmierć naszego rodzaju czai się także na bezludnych połaciach Syberii, w wiecznej zmarzlinie.

Zeus zesłał na ziemię Pandorę jako karę dla ludzi za nieposłuszeństwo, konkretnie za to, że Prometeusz wykradł bogom ogień z Olimpu. Epimeteusz pojął ją za żonę wbrew ostrzeżeniom swojego brata Prometeusza. W posagu Pandora otrzymała od Zeusa szczelnie zamkniętą glinianą beczkę – w literaturze europejskiej zwaną puszką Pandory, którą jej mąż popychany nieodpartą ciekawością otworzył. Znajdowały się w niej nieszczęścia, które rozpełzły się po świecie.

Mity nie kłamią, choć nigdy nie wyrażają prawdy wprost. Teraz na naszych oczach sytuacja się powtarza, a rolę otwierających puszkę wzięli na siebie naukowcy. Genetycy? Biolodzy? Fizycy? Chemicy? Oczywiście. Ale tego, że do tego grona dołączą archeolodzy, chyba nikt się nie spodziewał. A jednak. Badacze z Uniwersytetu w Nowosybirsku, prowadząc wykopaliska na Syberii, odkopując groby sprzed setek lat, oczekiwali ozdób metalowych i kościanych, w jakie wyposażano zmarłych na drogę w zaświaty, broni, resztek tkanin, skóry – ale nie wirusa ospy. Tymczasem taki właśnie „zabytek" wpadł im w ręce. Został zidentyfikowany w ciałach, jakie złożono w wiecznej zmarzlinie setki lat temu.

Dziw natury

Ta ziemia to wieczna zmarzlina, zjawisko trwałego – minimum dwa kolejne lata – utrzymywania się części skorupy ziemskiej w temperaturze poniżej punktu zamarzania wody niezależnie od pory roku. Powstaje w warunkach suchego i zimnego...