W oczekiwaniu na polskiego Macrona

autor zdjęcia: Jerzy Dudek

źródło: Fotorzepa

W sondażach tzw. zjednoczona opozycja nie jest w stanie przeskoczyć poparcia dla PiS. Na zdjęciu (od lewej): Grzegorz Schetyna, przewodniczacy PO; Władysław Kosiniak-Kamysz, prezes PSL; Przemyslaw Wipler, wiceprzewodniczacy KORWiN i Ryszard Petru, przewodniczacy Nowoczesnej.

Dlaczego warto brać na poważnie pozaparlamentarny ferment

Na pierwszy rzut oka polska scena polityczna wydaje się niewiarygodnie stabilna. Zza sondaży poparcia dla partii politycznych nie widać żadnych istotnych pęknięć. W ostatnio opublikowanych badaniach opinii publicznej Prawo i Sprawiedliwość znokautowało konkurentów. Partia Jarosława Kaczyńskiego od dwóch lat utrzymuje poparcie bliskie poziomu z 2015 roku, jednak ostatnio sięgnęła aż 40 proc. „Jeszcze nigdy opozycja liberalna nie była tak słaba" – skomentowano wyniki Platformy (21 proc.) i Nowoczesnej (6 proc.).

Scenę polityczną III RP tradycyjnie opisujemy w kategoriach „my – oni". Genetycznie bipolarna wizja polityki po 1989 roku wywodzi się z czasów opozycyjnych, jakkolwiek historycy bez wahania wskażą starsze punkty odniesienia (biali – czerwoni, romantycy – pozytywiści, sanacja – opozycja itd.).

Oglądanie polityki przez czarno-białe okulary nie pozwala na zakorzenienie się nad Wisłą jakiejkolwiek praktyki pluralizmu. Możemy raczej zapomnieć o „wielkich koalicjach", które stanowią podstawę stabilnych reform międzypokoleniowych w wielu innych państwach. Tu i teraz taki opis sceny politycznej nie pozwala zrozumieć ani wydarzeń gorącego lata, ani tego, co za moment przyniesie jesień.

Rząd zaślepiony

Euforia sondażowa po stronie PiS jest pouczająca. W ciągu ostatnich dwóch lat PiS nie przeżył takich turbulencji, jak przy okazji wet...