![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Dziewczyna z Powstania
Moja babcia przeszła przez powstanie z niemowlęciem na ręku. Cudem przeżyła. Takiego szczęścia nie miały dziesiątki tysięcy innych cywilów.
4 sierpnia 1944 roku na warszawską Ochotę wkroczyły oddziały kolaborującej z Niemcami Rosyjskiej Ludowej Armii Wyzwoleńczej (RONA). Żołnierze rzucili się na bezbronną dzielnicę jak stado sępów. Wdzierali się do domów, plądrowali mieszkania, a przerażonych mieszkańców wypędzali na ulice. Odbywało się to w akompaniamencie obelg i wyzwisk.
W jednym z mieszkań kamienic przy ulicy Barskiej 5 znajdowała się moja babcia Irena Herbich. Trzy miesiące wcześniej urodziła swoje pierwsze dziecko – chłopca, któremu dała na imię Jacek. Kiedy wybuchło powstanie, razem z malutkim synkiem i swoją babcią przeniosła się do piwnicy. Jej mąż, a mój dziadek Jan Herbich, porucznik Armii Krajowej, poszedł walczyć.
Gehenna na Zieleniaku
Warunki panujące w ich schronieniu były katastrofalne. Ciemno, brudno, brakowało jedzenia. Dla młodej kobiety z niemowlęciem na ręku życie w nim było prawdziwą gehenną.
„W naszej piwnicy był lekarz pediatra – opowiada babcia Irena. – Gdy straciłam pokarm, poradził mi, co robić. Rozbełtywałam trochę mąki i cukru z naszych skromnych zapasów i podawałam niemowlęciu łyżeczką. Właśnie w momencie, kiedy karmiłam Jacusia tą papką, nagle zgasła lampa karbidowa. Zapanowała absolutna ciemność. Po kilku sekundach piwnicę wypełniły wrzaski: „Raus, raus!". I głośne szczekanie psów."
To byli Niemcy i towarzyszący im...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
