Zbyt długo trzymaliśmy Tuska w terminie

autor zdjęcia: Robert Gardziński

źródło: Fotorzepa

Liberałowie na początku lat 90. nie uważali za stosowne zajmować się jakimiś nieudacznikami i przeznaczać na nich pieniądze z budżetu. Gdy wymieniali, co jest do zrobienia, 
pomoc społeczna zawsze lądowała na końcu - mówi Joanna Staręga-Piasek, była wiceminister pracy.

Plus Minus: Odpowiadała pani za politykę społeczną w rządach: Tadeusza Mazowieckiego, Jana Krzysztofa Bieleckiego, Hanny Suchockiej i Jerzego Buzka. Można powiedzieć, że przecierała pani szlaki i wytyczyła kierunek tej polityki?

Bardzo wysoko oceniam to, co robił Tadeusz Mazowiecki. Nie sposób przekazać kolejnym pokoleniom, które nie żyły w tamtych realiach, ile trzeba było determinacji i wysokiego poziomu państwowości, żeby przeprowadzić reformę Leszka Balcerowicza – zrobić chirurgiczne cięcie, uzdrowić gospodarkę i złotówkę, nie oglądając się na sprawy drugorzędne.

Co to były te sprawy drugorzędne? Społeczne koszta transformacji?

Oczywiście. Bezrobocie, zdrowie, edukacja, pomoc społeczna – to wszystko dla Balcerowicza były sprawy drugorzędne. Na szczęście byliśmy trochę przygotowani do rozwiązywania problemów w tych obszarach, m.in. dzięki pracy w podstolikach Okrągłego Stołu.

Kto panią zaprosił do rządu Mazowieckiego?

Zaprosił to za dużo powiedziane. Jacek Kuroń, z którym znaliśmy się z Żoliborza i obracaliśmy się w zbliżonym towarzystwie, powiedział do mnie: zostaniesz wiceministrem pracy i musisz coś zrobić z tymi biedakami, bo Balcerowicz im specjalnie nie pomoże.

Biedakami, czyli ludźmi, którzy nie potrafili odnaleźć się w nowej rzeczywistości?

No tak....