Mój głos zgrzyta mi w uszach

źródło: EAST NEWS

Harlan Coben | Nie lubię papierowych, czarno-białych postaci albo seryjnych morderców zabijających bez powodu. Wolę takie sytuacje, kiedy działanie bohaterów da się logicznie uzasadnić, niemal mogę sobie wyobrazić siebie na miejscu złego bohatera – mówił autor światowych bestsellerów.

PM: Studiował pan z paroma innymi słynnymi dziś pisarzami i przyjaźni się z Danem Brownem oraz Mary Higgins Clark. Czy w XXI wieku istnieje jeszcze coś takiego jak bohema?

Nie sądzę, żebym był jej częścią. Na pewno obecnie, dzięki nowinkom technicznym, wielu artystów ma ułatwiony kontakt ze sobą. Nie ma jednak cyganerii artystycznej w rodzaju tej znanej z paryskiego Montmartre, czyli środowiska spędzającego wspólnie czas na rozrywkach, ale i tworzeniu.

Podczas spotkań z Danem Brownem wymieniacie się opiniami o swoich książkach?

Nigdy. Rozmawiamy czasem o rynku wydawniczym, ale nie o tym, jak kto pracuje. Wolimy takie tematy jak wino, golf, a nawet religia czy polityka. Pisarstwo to bardzo samotnicze zajęcie. Pomysł na powieść przypomina nieco balonik. Jeśli opowiem o nim komuś, to wypuszczę z niego powietrze i nie wystarczy go już później na przelanie fabuły na papier.

Pomysły na książki czerpie pan z własnego życia?

Pisarstwo zawsze w jakimś stopniu jest odbiciem doświadczeń i obserwacji autora, ale jest też krzywym zwierciadłem. Podstawowe pytanie, które kołacze mi się w głowie, brzmi „Co jeśli...". Na przykład trafiam na nieznane zdjęcie rodzinne i zaczynam się zastanawiać, co by było, gdyby jakiś nieznany, a dostrzeżony dopiero teraz element na zdjęciu był na tyle ważny, że przeorałby całe moje życie....