Polacy zagubieni w czasie

źródło: PAP

Instalacja artystyczna Czas na Kulturę w lubelskim Centrum Kultury

Historia czasu letniego to dzieje nieporozumień, ale też walki o miejsce Polski 
w Europie oraz koleje wyrachowanej polityki zaborców i okupantów. 
Wiadomo – „czas to pieniądz", a pieniądz to gospodarka, władza i polityka.

Trudności z wypracowaniem jednolitego sposobu mierzenia czasu wynikają z natury. Ziemia, okrążając Słońce, wiruje wokół własnej osi. Co 4 minuty obraca się o 1 stopień, a przez godzinę o 15 stopni. Dlatego nasza gwiazda w ciągu doby (24 h) osiąga najwyższe położenie, czyli zenit, o godz. 12 kolejno nad wszystkimi południkami oplatającymi ziemski glob siatką 360 stopni (prawdziwy czas słoneczny). Późniejsza godzina na wschodzie wynika stąd, że planeta obraca się w tym kierunku z zachodu. W każdym mieście (oprócz leżących na tych samych południkach) jest inny czas słoneczny różniący się minutami bądź godzinami. Dawniej inna godzina wskazywana na wieżach ratuszowych w sąsiednich miastach nie stanowiła problemu, było tak aż do rewolucji przemysłowej, a zwłaszcza pojawienia się kolei i rozkładów jazdy.

Szybkie pokonywanie przestrzeni zachęciło do podjęcia próby ujednolicenia czasu. Wprowadzono czas strefowy warunkowany wysokością Słońca nad określonym południkiem. Na wytyczonym obszarze czas jest taki sam, jak w punktach na tym południku. Południkiem 0 został południk Greenwich. Używany na co dzień czas urzędowy jest zatem umowny. To „złoty środek".

Polska leży między dwiema strefami czasowymi. Południk 15oE (15 stopni na wschód od Greenwich) wyznacza czas środkowoeuropejski, a południk 30oE wschodnioeuropejski, czyli w przypadku naszego położenia geograficznego czas...