Wolno mi mówić dopóki mówię o prawie

Milczenie w obliczu zła przyczynia się do jego promocji.

Kilkakrotnie już wypowiadałem się, czy sędziowie mają prawo zabierać głos w sprawach sądownictwa w innej formie niż w uzasadnieniach wydanych postanowień i wyroków. A zatem: czy i pod jakimi warunkami mają prawo do aktywności publicznej, dotyczącej spraw związanych z prawem stanowionym, ale i z prawem „w akcji", które charakteryzuje stosowanie go przez instytucje do tego upoważnione lub wręcz zobowiązane.

Dawać świadectwo

Konsekwentnie wyrażałem głębokie przekonanie, że nie tylko o sprawach istotnych dla sądownictwa, ale generalnie o problemach prawnych, zagrożeniach dla obowiązującego porządku prawnego, zasad państwa prawa sędziom nie tylko wolno mówić, ale wręcz powinni to czynić, również w debacie publicznej. Jest to wręcz ich obowiązek obywatelski, potwierdzony orzeczeniem Trybunału Strasburskiego w słynnej sprawie Baka vs. Węgry. Najszerzej mówiłem o tym w obszernym wywiadzie w kwartalniku „Iustitia" adresowanym głównie do sędziów. Mocno zatem zastanawiałem się, czy raz jeszcze powrócić do tego tematu i czy nie jest on nazbyt wyeksploatowany. Ostatnie dni, w tym i wymiana opinii podczas spotkania w siedzibie rzecznika praw obywatelskich, przekonały mnie, że problem jest nadal żywy i warto domknąć już wypowiedziane myśli oraz poprzeć je aktualnymi przykładami.

Słyszymy, że rzecznicy dyscyplinarni interesują się uczestnictwem...