Przedwojenna femme fatale

źródło: NAC

Eugeniusz Bodo i Nora Ney na wzgórzu wawelskim w czasie ich podróży do Krakowa, maj 1933 r.

źródło: NAC

Nora Ney jako Tatiana, córka rosyjskiego generała, w jednej ze scen filmu „Uroda życia” (1930 r.)

źródło: NAC

Nora Ney jako Dżemila, żona szejka, w scenie z Adamem Brodziszem, Marią Bogdą i Witoldem Contim w filmie „Głos pustyni” (1932 r.)

Nazywała się Sonia Nejman, ale wraz z rozpoczęciem kariery filmowej przeobraziła się w Norę Ney. Choć chętnie udzielała wywiadów, a publiczność interesowała się jej życiem osobistym, to umiała zadbać o swój medialny wizerunek kobiety tajemniczej.

Nie była klasyczną pięknością, ale okrągła twarz, duże, acz wąskie usta i wydatny nos nie przysłaniały jednak jej największego atutu: oczy miała pełne wyrazu, a spojrzenie ogniste, chmurne, skrzące się śmiechem lub zmysłowe – w zależności od uczuć, jakie chciała wyrazić. Najlepiej sprawdzała się w rolach kobiet targanych skrajnymi emocjami, zdradzanych i porzucanych, a w każdym razie takie postaci najczęściej grała. Zresztą trzeba przyznać, że tych ról wcale nie było tak wiele. W sumie zagrała w 12 filmach, w latach 20. ubiegłego wieku głównie role drugoplanowe w niemych melodramatach, dopiero w następnej dekadzie dostawała od reżyserów ciekawsze propozycje, dzięki czemu zyskała rozgłos i uznanie widzów.

W prasie pojawiały się pochlebne recenzje jej filmowych występów, częściej jednak rozpisywano się o jej życiu osobistym, zwłaszcza o domniemanych romansach (np. z Eugeniuszem Bodo, a pretekstu do plotek dostarczył ich wspólny pobyt w Krakowie w 1933 r. – tyle że był to typowy dla tamtych czasów chwyt marketingowy – podróż została obfotografowana przez reporterów). W latach 30. Nora Ney świadomie kierowała swoją karierą, umiejętnie kreowała się na femme fatale polskiego kina. Być może w kolejnych latach mogłaby liczyć na ciekawe role kobiet dojrzałych, niestety, wybuch II wojny światowej drastycznie przerwał jej karierę. Nigdy więcej nie stanęła przed kamerą. W II RP...