Świadomie łamią konwencję

Stan praw człowieka w kraju budzi wątpliwości.

Nawet trzydzieści razy czeczeńskie rodziny próbowały dostać się z Białorusi do Polski, prosząc o udzielenie ochrony międzynarodowej ustnie, a nawet pisemnie (M.K. i Inni p. Polsce, skarga nr 40503/17). Uniemożliwiono im też spotkanie z ich przedstawicielami – warszawskimi adwokatami, którzy specjalnie w tym celu pojawili się w Terespolu. Straż Graniczna za każdym razem zawracała ich na Białoruś bez odpowiedniego rozpoznania wniosków. Nie pomogły żadne argumenty, łącznie z tymi, że powrót do Rosji wiąże się z ryzykiem tortur. Zdaniem strażników to ekonomiczne motywy kierowały poczynaniami skarżących, a nie strach przed skazaniem czy torturami.

Inne zdanie miał Trybunał. Zakazał wydalenia skarżących na Białoruś. Fakt, że żadne postępowanie o udzielenie międzynarodowej ochrony nie zostało wszczęte, mimo wielokrotnych prób jego zainicjowania, stanowi naruszenie art. 3 Konwencji. Problem polskich władz polegał na ignorowaniu wniosków składanych przez skarżących szukających ochrony międzynarodowej, co wydaje się nieprawdopodobne z perspektywy ochrony praw człowieka. Wyrok wytyka wszystkie błędy, jakie zostały popełnione. Czy tak świadome naruszenia nie powodują, że możemy mieć wątpliwość co do stanu praw człowieka w naszym kraju?

Spali pod gołym niebem

Problemy miały też francuskie władze, które przyjęły osoby szukające azylu. Polegał on...