Radioaktywny zegar do odmierzania przemijającego czasu

„Starą baśń w gabinecie badacz ściska i gniecie; raz z niej na kształt zecera stare głoski wybiera, to gdy cała popruta, wyszukuje jej kości, chce znów złożyć mamuta w swej pierwotnej wielkości".

Tak XIX-wieczny poeta Antoni Czajkowski widział pracę XIX-wiecznego archeologa. I rzeczywiście, ówcześni badacze pradziejów „ściskali i gnietli" przeszłość w gabinetach, nie dysponowali podstawowym narzędziem pracy (pozostając z całym szacunkiem dla łopaty), czyli metodą określania wieku, robili to „na oko", rolę aparatury badawczej spełniało widzimisię badacza.

Doświadczony kucharz, chcąc rozetrzeć na miazgę ziarna pieprzu, obejdzie się bez moździerza – owinie je w bawełnianą szmatkę i utłucze kamieniem służącym mu zazwyczaj do przyciskania w kamionkowym naczyniu ogórków małosolnych; ale ten sam kucharz nie obejdzie się bez dobrego noża, rondla, patelni. Astronom nie przeprowadzi sensownych badań bez dostępu do teleskopu, biolog – bez mikroskopu, fizyk – bez akceleratora cząstek. Archeolog nie uzyska wiarygodnych rezultatów bez zastosowania techniki określania wieku zabytków...