Długi poród darowizny na wypadek śmierci

To już czas działania, a nie analizowania – chciałoby się odpowiedzieć resortowi sprawiedliwości.

W polskim prawie spadkowym czynność mortis causa (czyli na wypadek śmierci) kojarzy się niemal wyłącznie z testamentem. Jak wiadomo, pozwala on zadysponować majątkiem „na po śmierci". To wiedzą wszyscy. Nie wszyscy już jednak zdają sobie sprawę, że cechą charakterystyczną testamentu jest jego odwołalność. Niejeden zatem potencjalny spadkobierca, który już widział siebie w roli wyłącznego beneficjenta i któremu spadkodawca okazywał (a nawet wręczył) testament, przeżyje rozczarowanie. Nierzadko przecież spadkodawca zdanie zmienił i sporządził nowy testament, zdecydowanie innej treści.

Potrzeba nieodwołalnych

Nic w tym dziwnego ani zdrożnego. Testament to przecież akt woli spadkodawcy i tylko jemu ma odpowiadać jego treść. Może zatem dowolnie ją zmieniać, dopasowując do swego aktualnego rzeczy postrzegania. Ma znaczenie wtórne, czy podoba się innym. Często zresztą się nie podoba, czego dowodzą niezliczone procesy sądowe zmierzające do wykazania nieważności testamentu.

Czasem przybierają one kuriozalną wręcz postać. Tak było przykładowo w znanym każdemu studentowi prawa kazusie, w którym powód (niedoszły spadkobierca testamentowy) zmierzał do podważenia tzw. testamentu własnoręcznego. Czyli takiego, który dla swej ważności wymaga sporządzenia w całości pismem ręcznym. Otóż niezadowolony spadkobierca nieważności dyspozycji zmarłego upatrywał w...