I tak byś nie zarobił, chłopie

autor zdjęcia: GEOFF CADDICK

źródło: AFP

Ebbw Vale utknęło w pułapce i pozostaje w stanie zawieszenia pomiędzy industrialną przeszłością a przyszłością, która wciąż jest nieznana

źródło: materiały prasowe

JAMES BLOODWORTH Główna ulica wyglądała tak samo jak w każdym innym małym miasteczku w tym regionie: sklepy z towarami za funta, lombardy, salony gier i punkty bukmacherskie. Już po krótkim czasie spędzonym w południowej Walii nie było dla mnie żadnym zaskoczeniem, że większość mieszkańców tego regionu głosowała za opuszczeniem Unii Europejskiej w referendum.

Szybka deindustrializacja w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku pozostawiła w pewnych częściach południowej Walii ponure dziedzictwo: poczucie klęski przeniknęło do krwiobiegu mieszkańców niektórych miast niczym dożylny zastrzyk ze środkiem obezwładniającym. Było to widać szczególnie w Ebbw Vale, największym mieście hrabstwa Blaenau Gwent. Nazwa miejscowości pochodzi od rzeki Ebbw, która płynie nieopodal miejscowości Cwm, leżącej pięć kilometrów na południe od Ebbw Vale. Podobnie jak to miało miejsce na północnym wschodzie, wiele rodzin z położonych wokół obszarów zasiedliło te tereny za sprawą nagłego rozwoju przemysłu, który dostarczył mnóstwa nowych miejsc pracy. Spis ludności przeprowadzony w 1801 roku w starej parafii Bedwellty, obejmującej miasta Rhymney, Tredegar i niektóre części Ebbw Vale, odnotował zaledwie 619 mieszkańców. Wraz z założeniem (w 1778 roku) huty żelaza w Ebbw Vale liczba ludności zaczęła w szybkim tempie rosnąć. Pod koniec wojen napoleońskich, w roku 1815, potroiła się do 2,2 tysiąca. Do roku 1891 parafię zamieszkiwało już 17 314 osób. Dzisiaj w samym Ebbw Vale mieszka około 33 tysięcy stałych mieszkańców.

Kiedy tam pojechałem, miasto zrobiło na mnie przygnębiające wrażenie. Nie było wprawdzie tak zaniedbane jak niektóre dzielnice Blackpool – nie widziałem tu bezdomnych wytaczających się bezładnie...