Profesorowie objaśniają świat

Dyskusja o kredytach w Polsce nie może toczyć się wokół powracającej u ekonomistów jak bumerang kwestii, czy klient banku jest słabszą stroną w umowie. W prawie UE to od dawna przesądzone – pisze profesor prawa.

Gdyby prof. Sołtysiński, przystępując do polemiki, zapoznał się nie z jedną, ale z w sumie z pięcioma innymi moimi wypowiedziami w tym sporze (Konstytucyjny – 6.04, Onet – 18.04, Oko.press – 18.04), zapewne nie zadawałby ani pytania tworzącego lead artykułu z 27.04, ani wielu innych pytań.

Na pytanie główne odpowiedziałam bowiem, i to na łamach Rzepy z 6.04. W wersji prof. Balcerowicza pytanie brzmiało bardziej dobitne: „jakie moralne uzasadnienie miałoby generalne zdejmowanie z frankowiczów finansowych skutków ryzyka, jakie podjęli poprzez przerzucanie go na innych". Odpowiedziałam i powtarzam: niemoralne jest stwarzanie iluzji, aby skłonić jakaś osobę do nieostrożnego zadysponowania swoim mieniem. A to robiły masowo banki wobec frankowiczów, i to przez kilka lat. I niemoralne jest proponowanie uspołecznienia straty, gdy do polskich sądów wreszcie dotarła wiedza o wymaganym standardzie UE.

Prawny hazard profesjonalistów

Pozycja „złotówkowiczów" czy innych klientów banków (pytanie leadu prof. Sołtysińskiego) jest zaś – w świetle prawa UE – identyczna. Użycie w stosunku do nich abuzywnych klauzul czy abuzywnych praktyk (agresywna oferta) prowadzi do identycznych ocen i identycznego reżimu ochronnego. Nieprawdą więc jest, że frankowicze się bogacą (?) czy wzbogacili (?) kosztem złotówkowiczów....