Rodzina i Harari

Zastanawiam się, jak to było z rodzicami i dziećmi w mojej rodzinie dwa, trzy pokolenia wstecz. Pewnie nie tylko dlatego, że były to zwykle rodziny chłopskie czy robotnicze, że edukacja była skromna, by nie powiedzieć żadna, dzieci przyjmowano jako dar Opatrzności. Bo właściwie nie wypadało nie mieć dzieci. Czy ktoś się zastanawiał, że dzieci to praca, dostatek? Czy też, co można czasem usłyszeć w naszych czasach, wielodzietność była dowodem ciemnoty i zacofania? Jaka jest odpowiedź? Niestety, nie mam na ten temat źródeł pisanych. Poza kilkoma może listami pradziadka z frontów pierwszej wojny światowej wszystko odeszło z minionymi pokoleniami, wszystko spalił płomień czasu. Zostało trochę pozbieranych wspomnień, kilka mniej lub bardziej czytelnych informacji.

Wszyscy rodzice moich rodziców pochodzili z rodzin wielodzietnych. Normą była dziesiątka, a przynajmniej ósemka potomstwa. Prawdziwej liczby nigdy nie poznam, bo z tych, co nie dożyli wieku dorosłego, w pamięci przechowywano potomstwo, które odeszło we wczesnym dzieciństwie. O zmarłych noworodkach czy przedwcześnie narodzonych wspomnienie się nie zachowało.

Z rodzinnych lubelskich Bronowic dziadka, po którym mam nazwisko, dwójka czy trójka wyjechała do Ameryki. Ciekawe, że zachowano w pamięci datę – to był rok 1905. Pewnie po rewolucji, która przeszła przez Kongresówkę jak burza (co prawda w Lublinie większych wystąpień i ofiar śmiertelnych nie było), część moich krewnych uznała, że dalsze życie w carskiej domenie kompletnie nie ma sensu i...