Błędów przy planowaniu można uniknąć

Zgodność treści ustaleń zawartych w planach miejscowych ze studium jest jedną z podstawowych zasad ich sporządzania. Plan miejscowy może zaskarżyć każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone.

Rada gminy, uchwalając miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (dalej: plan miejscowy), musi się kierować powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, a w szczególności ustawą z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej: u.p.z.p.). Uchwalony plan miejscowy podlega kontroli wojewody, który może stwierdzić jego nieważność. O nieważności planu miejscowego mogą rozstrzygać także sądy administracyjne. Czasami w planach występują błędy polegające na niezgodności planu miejscowego z ustaleniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy (dalej: studium), niespójności części tekstowej i graficznej planu miejscowego, braku obligatoryjnych elementów planu miejscowego, braku zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych, ustaleniu stawki renty planistycznej na poziomie 0 proc. bądź odstąpieniu od ustalenia stawki oraz niewłaściwym definiowaniu pojęć lub modyfikowaniu pojęć określonych w ustawach i rozporządzeniach.

Ustalenia przeznaczenia terenów, w tym dla inwestycji celu publicznego, oraz określenia sposobów ich zagospodarowania i zabudowy dokonuje się w planie miejscowym. Plan miejscowy uchwala rada gminy m.in. po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium (art. 20 ust. 1 u.p.z.p.). Musi być on zgodny nie tylko z u.p.z.p., ale także z innymi powszechnie obowiązującymi przepisami prawa. Plan miejscowy jest...