Niepełnosprawność nie wyklucza aktywności zawodowej

Nawet orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności nie blokuje podjęcia pracy. Jednak taką osobę obejmują krótsze normy czasu pracy oraz obowiązek przystosowania stanowiska pracy do jej potrzeb.

Ustawa z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. DzU z 2021 r., poz. 291 ze zm.) uznaje za niepełnosprawne osoby, które zostały zakwalifikowane przez organ orzekający do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, całkowicie lub częściowo niezdolne do pracy oraz posiadające orzeczenie o niepełnosprawności, wydane przed ukończeniem 16. roku życia.

W ustawie wyróżniono stopnie niepełnosprawności, takie jak częściowa i całkowita niezdolność do pracy, a także niezdolność do samodzielnej egzystencji. Za całkowicie niezdolną do pracy uznaje się osobę, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Natomiast częściowo niezdolna do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Procedura orzekania

Organ rentowy, oceniając stopień i przewidywany okres niezdolności do pracy, analizuje stopień naruszenia sprawności organizmu oraz potencjał przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji. Ocenia także możliwość wykonywania obecnej pracy lub podjęcia innej pracy oraz to, czy dla podjęcia pracy właściwe jest przekwalifikowanie zawodowe danej osoby, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej przez nią pracy, jej wykształcenie, wiek oraz predyspozycje psychofizyczne.

Niezdolność do pracy to...