Ogon rządzi psem

Konserwatyzm ma prawo istnieć, pod warunkiem, że nie wtrąca się w czyjeś życie, gdy ktoś sobie tego nie życzy.

W sensie metaforycznym konserwatyzm jest jak ogon psa: zawsze w tym samym miejscu, zawsze powtarzalny w ruchach i zawsze zwraca uwagę, bo wyraża zadowolenie. Problem zaczyna się wtedy, gdy ogon popada w samozadowolenie i myśli, że jest ważniejszy od psa. Chce psem rządzić. Pies wabi się Liberalizm i z ogonem jest bardzo kompletny, a może nawet ładniejszy.

Wygląda to mniej więcej tak, jakby liberalizm – ten zdrowy, a nie zdeformowany – czyli maksymalna bezpieczna afirmacja wolności jednostki we wspólnocie, nosił w sobie wewnętrzny imperatyw: im więcej zawiera różnych składników, a więc też konserwatyzm, tym jest dojrzalszy i bardziej może się doskonalić. Pod warunkiem, że ogon nie będzie aspirował do bycia psem. Liberalizm jest jak zbiór możliwości, a każda z nich – w tym poglądy konserwatywne – musi respektować prawa innych. Natomiast w zbiorze „konserwatyzm" nie ma miejsca na inne możliwości niż konserwatyzm, i to wyłącznie tożsamy z sobą samym. To poważna i zasadnicza deformacja, która niszczy również ten sposób postrzegania porządku politycznego.

Oczywistość konserwatyzmu

Konserwatyzm jest w liberalizmie czymś normalnym i ważnym, musi być brany pod uwagę, ponieważ są ludzie, którzy potrzebują wzmożonego poczucia religijności, tradycji, patriotyzmu, więzi rodzinnych...