Sztuka i inne baśnie

autor zdjęcia: Vincenzo PINTO/AFP

źródło: Rzeczpospolita

W centralnym miejscu Giardini powstał plac, pośrodku którego stoi opakowany workami z piaskiem pomnik. Wokół pojawiają się „ogłoszenia” – rysunki, druki cyfrowe, grafiki komputerowe, przesyłane przez artystów z Ukrainy. Surowe, bolesne miejsce spotkań przypomina o zderzeniu wzniosłych założeń wspólnoty artystycznej z rzeczywistością

Nad weneckim Biennale unosi się duch ważnych dla ruchu feministycznego filozofek lub pisarek, ale nie można nazwać tej wystawy feministyczną – raczej naznaczoną kobiecą wrażliwością, empatią, współdziałaniem, współczuciem. Płeć nie jest najważniejsza.

Leonora Carrington, surrealistka, malarka, pisarka, skandalistka, a wraz z nią cały szereg współtworzących awangardowe ruchy artystek to jedne z głównych bohaterek tegorocznego Biennale w Wenecji. Na baśniowe „Mleko snów”, pod tytułem zaczerpniętym z opowiadań Carrington, przyszło nam czekać aż trzy lata. Kieruje nasze zainteresowanie ku zakamarkom, marginesom spoza głównego nurtu, przemianom, mitom, hybrydycznym postaciom, odkrywając je i przypominając, że w sztuce nie warto trzymać się jednego, utartego toru.

Kuratorką centralnej wystawy jest Cecylia Alemani, która wypełniając zadanie zorganizowania międzynarodowego przeglądu tego, co dzieje się w sztuce, oddała głos przede wszystkim kobietom, ich wrażliwości, rozumieniu świata, snom i pragnieniom. Gigantyczny pokaz twórczości ponad 200 artystów z 58 krajów – wraz z kolejnymi edycjami weneckiego Biennale coraz liczniejszy i bardziej rozbudowany – odbywa się zarówno w centralnym pawilonie Giardini, jak i (od 1980 r.) w przestrzeniach Corderie dell'Arsenale, czyli w starych halach dawnej weneckiej stoczni. Wtórują mu liczne wystawy narodowe, a także wiele odbywających się w całym mieście wydarzeń towarzyszących.

Dać się uwieść plastycznej wizji

Innym, nieoczekiwanie dominującym akcentem weneckiego święta...