Klasyczny neandertalczyk

źródło: Rzeczpospolita

autor zdjęcia: Procy/Shutterstock

źródło: Rzeczpospolita

Neandertalczycy szybko dorastali i umierali młodo. Większość stoczyła w życiu niejedną walkę.

Pierwsze kości rozpoznane oficjalnie jako neandertalskie odkryto w jaskini Feldhofer w dolinie Neander w 1856 roku. Potwierdzenie przypuszczenia, że chodzi o zupełnie wyjątkową, odrębną populację czy gatunek – że znaleziony osobnik nie był jedynie mocno zniekształcony – pojawiło się wraz z odsłonięciem pary szkieletów w Spy w Belgii, ośmiu osobników w La Ferrassie we Francji oraz niemal kompletnego szkieletu w La Chapelle-aux-Saints, również we Francji. Wiek tych neandertalskich znalezisk oszacowano następująco: od 70 tysięcy lat (górna granica datowania materiałów z La Ferrassie) do 36 tysięcy lat (Spy).

W latach późniejszych udało się odkryć inne niemal kompletne szkielety neandertalczyków, datowane na ten sam okres. Archeolog Paul Pettitt sporządził listę znalezisk sugerujących pewne elementy pochówku. Dowodzi ona, że w porównaniu z okresem wcześniejszym, z którego pochodzi tylko kilka stanowisk, w tym przypadku dysponujemy już względnie bogatym materiałem archeologicznym. We Francji mamy osobnika z La Quina, dwóch w Le Moustier, jednego w Roc de Marsal i jednego w Saint-Césaire (ten ostatni wydaje się najważniejszy, o czym jeszcze za chwilę powiemy). W Syrii odkryto dwoje dzieci w jaskini Dederiyeh. Na Krymie mamy dwóch...