Wołyń i cierpliwość

autor zdjęcia: Pavlo_BagmutUkrinform/ddp images/Forum

źródło: Rzeczpospolita

Marsz w 113. rocznicę urodzin Stepana Bandery, Kijów, 1 stycznia 2022 r. Podjęcie tradycji ruchu Bandery nie jest dziś wyrazem afirmacji wołyńskiej zbrodni. Młody ukraiński patriotyzm szuka po prostu własnej tradycji – nierosyjskiej, a nawet antyrosyjskiej

Nie powinniśmy opuszczać naszych zmarłych, ofiar ludobójstwa dokonanego przez ukraińskich nacjonalistów. Być może trzeba jednak pogodzić się z tym, że z powodu współczesnych wyzwań nasi bracia Ukraińcy będą jeszcze długo wybierać historyczną mitomanię.

Nie ma co ukrywać: chyba po raz pierwszy od wybuchu wojny za naszą wschodnią granicą można było ostatnio doznać wrażenia niepokojącego wahnięcia w relacjach Polski z Ukrainą. Rzecz dotyczy stosunku do historii.

Rajd po mediach społecznościowych ujawnia, że gotowi do zwady są na powrót wcale nie tylko rzecznicy interesu rosyjskiego w Polsce (tacy jak poseł Konfederacji Grzegorz Braun) czy wyznawcy specyficznego „realizmu” typu publicysty Łukasza Warzechy. Także ludzie skłonni równocześnie potępiać rosyjską agresję na Ukrainę i rosyjskie zbrodnie na jej ziemiach.

Trzeba się temu czujnie przyglądać. Prędzej czy później dojść może do innych nieporozumień, a wtedy negatywne emocje mogą się okazać złym doradcą.

Mity pewnego ambasadora

Zaczęło się od wywiadu ukraińskiego ambasadora w Niemczech Andrija Melnyka – nazywa się on notabene tak samo jak lider jednego z odłamów ukraińskiego nacjonalizmu przed i podczas drugiej wojny światowej. Do tej pory znaliśmy współczesnego Melnyka jako ostrego krytyka asekuranckiej polityki Berlina wobec wojny. Pod koniec czerwca udzielił wywiadu niemieckiemu dziennikarzowi Tilo Jungowi, a ten wciągnął ambasadora w zdradliwe rozważania o wojennych zaszłościach, także ukraińsko-polskich. Rozmowa zawisła na YouTubie.

Melnyk objaśniał zachowania Ukraińców na Wołyniu podczas wojny przedwojennym uciskiem tego narodu przez Polskę. Nie...