Naprawdę powinnaś przyjechać

autor zdjęcia: Alexandra Wyman/WireImage/getty images

źródło: Rzeczpospolita

Po dniu pełnym wymachiwania skarpetą z masłem i wykrzykiwania głupich kwestii na kolorowym, rzęsiście oświetlonym planie „Sam i Cat” siadałam przy przestarzałym szpitalnym łóżku, owiana wonią środka odkażającego i przeczuciem śmierci. Na zdjęciu Jennette McCurdy z mamą, 2009 rok

źródło: Rzeczpospolita

Otwieram konwersację z Obecnym Facetem. Patrzę na jego ostatnią wiadomość: „Nie mów tak, mała. Twoja mama nie umrze”. Odpisuję: „Właśnie umarła”.

– Mamusiu. Słyszałaś, co powiedziałam? Mówię, że bardzo schudłam. Wreszcie zeszłam do czterdziestu kilogramów. Zmieniam pozycję. Pochylam się w desperacji.

– Czterdziestu!

Jestem wdzięczna losowi, że odkąd mama jest w śpiączce, przestałam podjadać. Ba, prawie nic nie jem. Waga leci na łeb na szyję.

Pik, pik, pik.

Przy wtórze pikania aparatury powoli oswajam się z faktem, że moje rewelacje nie obudzą mamy. Ocieram łzy, kiedy chłopcy wracają z kafeterii. Nic nie mówimy. Nie ma takiej potrzeby. Siadają wokół łóżka mamy i tylko się w nią wpatrujemy.

Zerkam na zegar. Wpół do trzeciej, dwie godziny, odkąd powiedziano nam, że mamie zostały dwie doby. Zastanawiam się, czy czas, który jej pozostał, zmieści się w ramki wyznaczone przez lekarzy. Czterdzieści cztery godziny? Dziesięć? Dwie? Każda chwila upływa powoli i ociężale. Próbuję je przytrzymać, ale mijają nieubłaganie. W życiu nie czułam się tak okropnie.

– Kamudadaaaaj.

Wszystkie głowy zwracają się w stronę mamy. Co jest? Odezwała się. Niewyraźnie i ledwo słyszalnie, ale się odezwała.

– Kamuuuuudadaaaaaj – mówi ponownie.

Marcus nachyla się w jej stronę.

– Co ci dać?

– Kamudadaj – powtarza z nutą złości w głosie. Skądś to znamy.

Dustin pstryka palcami.

– Canada Dry!

Mama otwiera oczy, jakby na...